czwartek, 29 maja 2014

Epilog

Ceremonia medalowa odbyła się w paskudnej pogodzie. Temperatura spadła poniżej zera, a z nieba padał rzęsisty deszcz. Nie przeszkadzało to jednak ludziom w oklaskiwaniu zwycięzców.
Lena, na samą prośbę Andreasa, stała pośród tłumu rozcierając zmarznięte ramiona. Obok niej znajdowała się Katrin, podskakując raz po raz.
- Zimno, prawda? - zagadnęła szatynka.
- Nooo ... Ciebie przynajmniej ma kto ogrzać. - jej przyjaciółka wzruszyła ramionami. Do niebieskookiej dopiero po chwili dotarł sens jej słów. - No co? Nie powiesz mi chyba że Wellinger nie jest już oficjalnie zajęty? - uniósł brwi ku górze.
- Nic mi o tym nie wiadomo. - przyznała zgodnie z prawdą. Bo czy ona kiedykolwiek miała szansę porozmawiać z Andreasem tak na poważnie? Raczej nie.
- Wank podobno widział co innego ... - rzuciła Katrin, na co Lena zmierzyła ją oburzonym jak i przerażonym wzrokiem. - Zdał mi wczoraj całą relację. - ściszyła rozbawiona głos. Twarz szatynki zrobiła się momentalnie czerwona. Nie wiadomo jednak czy ze złości na Wanka, czy może z wstydu.
- Już ja sobie pogadam z tą paplą. - mruknęła, po czym poczuła jak ktoś delikatnie ją szturcha w plecy. Odwróciła się zaskoczona i stanęła twarzą w twarz ze swoim sobowtórem. Lina wpatrywała się w nią lekko speszona. Siostry od wczorajszego incydentu nie rozmawiały ze sobą. Ba! Nie widziały się od tamtej pory.
- Możemy porozmawiać?
- Tutaj?
- Każde miejsce jest dobre do przeprosin. - westchnęła starsza siostra. Lena w milczeniu oddaliła się od tłumu. Nie odeszła daleko, chciała mieć dobry widok na scenę. Nie mogła przecież ominąć wyjścia skoczków. Założyła jedynie ręce i spojrzała na Linę. - Więc ... trochę nawaliłam ...
- Trochę to mało powiedziane. Zachowałaś się samolubnie.
- Skąd mogłam wiedzieć? - mruknęła próbując się bronić. - Nie wiedziałam że kręcisz z Wellingerem, mogłaś mi przecież powiedzieć.
- Ale gdy się już dowiedziałaś to jakoś nie spieszyło Ci się, aby wszystko wyjaśnić. - zauważyła dobitnie. - Tylko jeszcze bardziej namieszałaś. Na prawdę Lina, spodziewałabym się po Tobie wszystkiego, ale nie tego że będziesz próbowała poderwać własnej siostrze ... - zamilkła zagryzając dolną wargę. Przecież Andi wcale nie był jej chłopakiem!
- Czyli nie wyjaśniliście sobie wszystkiego? Ech ... to moja wina.
- Wyjaśniliśmy, tylko że ... - poprawiła szalik nie mogąc dobrać odpowiednich słów. - Andi jest moim znajomym. No może więcej ...
- Podoba Ci się?
- Umm ... no tak. To chyba oczywiste. - wywróciła zażenowana oczami. - Ale to zdecydowanie za szybko na jakiekolwiek związki.
- Boże, Lena. - jęknęła jej siostra. - Przestań zachowywać się jak stara baba i skończ z tymi sztywnymi zasadami. On Ci się podoba, ty podobasz się jemu. Na dodatek on nas rozróżnia, rozumiesz? - potrząsnęła delikatnie jej ramionami. - A to już jest wielki plus dla niego. Wystarczy postawić kropkę nad 'i'!
- Ale ...
- Lena!
- No dobra. - westchnęła ciężko. - Porozmawiam z nim po powrocie do Niemiec. - obiecała, po czym Lina odwróciła ją w stronę sceny gdzie akurat wchodzili skoczkowie ...

***

Jednak nie było to wcale tak proste, jakby się początkowo miało wydawać. Andreas miał na głowie różne sportowe imprezy, nagrywanie reklam, wiele przemówień ... czyli wszystko to co czeka sportowca z sukcesem na koncie. Do tego doszła szkoła, która trzeba było jednak zaliczyć.
Lena początkowo to rozumiała i skupiła się na nauce. Jednak gdy Andi zaprzestał wspominać o chwili spotkania zaczęła się godzić z faktem, że ich silna więź została rozerwana wraz z przekroczeniem rosyjskiej granicy. Z czasem nawet dzwonił co raz rzadziej ...
I tak nadszedł kwiecień.
Lena wyszła z budynku szkoły wkładając słuchawki do uszu. Rozejrzała się wokół mając nadzieję że w tłumie dostrzeże Linę. Nic z tego. Jej siostra znów musiała się urwać w środku lekcji. Nic nowego. Szatynka poprawiła książki w rękach, po czym ruszyła w swoją stronę. Po drodze minęła chłopaka siedzącego na ławce. Miał na sobie szare dresy, a na głowie założony kaptur. Lena zmarszczyła brwi zastanawiając się co takiego znajomego w jego sylwetce wydawało jej się znajome. Pokręciła jednak rozbawiona głową i poprawiła włosy.
Przez cały czas czuła że ktoś za nią idzie, co było kompletną głupotą. Musiała być po prostu zdenerwowana zbliżającymi się egzaminami. Podeszła więc do wystawy sklepowej przyglądając się manekinom ubranym w sukienki. Wielkimi krokami zbliżał się ślub jej kuzynki, więc to była odpowiednia pora na znalezienia odpowiedniej kreacji.
Jej wzrok przesunął się w bok. W odbiciu dostrzegła swoje odbicie i tajemniczego chłopaka spod szkoły, w tej chwili stojącego za nią. Z przerażeniem odwróciła się w jego stronę.
- Ta z prawej pasuje do Ciebie idealnie. - zauważył nieznajomy, a przed oczami Leny zalśnił znajomy uśmiech. - Ładnie podkreśli Twoje oczy. Co to za impreza?
- Andi ... - szepnęła.
- We własnej osobie. - delikatnie rozejrzał się wokół, po czym ściągnął kaptur z oczu. - Przepraszam że nie podszedłem pod szkołą ale bałem się że mnie ktoś rozpozna. Na prawdę mam już dość tego całego zamieszania. - westchnął ciężko.
- Co tam w ogóle robiłeś ... co tutaj robisz? - spytała zdezorientowana.
-  Przyjechałem bo nie odbierałaś moich telefonów. - wbił w nią wzrok. Szatynka jedynie spuściła głowę zmieszana. Rzeczywiście przestała reagować na jego próby porozmawiania z nią. - Lena przepraszam. Wiem że to nie tak miało wygląda.
- Ale co? - westchnęła. - Na prawdę nie musiałeś się fatygować.
- Mieliśmy porozmawiać ...
- Ponad miesiąc temu Andi. - zauważyła. Chłopak przeczesał włosy zdezorientowany. Nie takiego powitania się spodziewał. A ona ... nie chciała wcale tak zareagować. Tęskniła za nim. 
- Coś się zmieniło, prawda?
- Nie. - uśmiechnęła się pod nosem. - Po prostu ostatni raz widzieliśmy się w Soczi. Minęło tyle czasu ... nie wiem czy temat naszej rozmowy nie jest czasami ... przestarzały. - poprawiła włosy. I wtedy stało się to czego się nie spodziewała. Andi chwycił ją na ręce i zaczął nieść w nieznaną stronę. - Co ty wyprawiasz?!
- Porywam Cię. - wzruszył ramionami. 
- Słucham? - parsknęła. - Oszalałeś?! To w stylu Wanka! - Andi jednak nie odezwał się ani słowem, jedynie podszedł do samochodu stojącego na parkingu obok. Postawił Lenę obok i otworzył drzwi wskazując aby weszła. - Gdzie chcesz mnie porwać?
- Tajemnica. - uśmiechnął się. - Nie odpuszczę tak łatwo.
- Dlaczego? - zdziwiła się. Andi niespodziewanie schylił się i dotknął ustami jej warg, po czym się odsunął i spojrzał na nią z zaciętością w oczach.
- Cholernie za Tobą tęskniłem, Lena. Nawet nie wiesz ile razy chciałem po prostu wsiąść w samochód i tu przyjechać. Ale nie sądziłem że zdobycie złotego medalu ma tyle niesprawiedliwych wyrzeczeń. To dla Ciebie pozdawałem wszystko wcześniej. Chciałem mieć dla Ciebie jak najwięcej czasu, ale zrozumiem jeśli ...
- Cii ... - przyłożyła mu palec do ust. - Jednak chce być porwana. - uśmiechnęła się zadziornie. Andi oparł ją plecami o samochód i złożył na ustach pełen tęsknoty pocałunek, który szatynka z chęcią odwzajemniła.
- Cholera z tym złotem. - uśmiechnął się. - Ty jesteś moim najważniejszym medalem.

***


Postanowiłam nie przeciągać tej historii. Zresztą, akcja miała trwać podczas Igrzysk, a skoro one się zakończyły ... to i to opowiadanie ma swój koniec. Wena też gdzieś daleko odleciała, co zapewne jest spowodowane brakiem skoków narciarskich =) Po za tym moje myśli w ostatnich tygodniach uciekły całkowicie do innej dyscypliny, dla mnie ważniejszej. Dziękuję wam serdecznie za wszystkie komentarze. Może jeszcze wrócę ... całusy! :*

13 komentarzy:

  1. Oczywiście, że wrócisz! Już ja się o to postaram mwahahahahaha :D
    No wspomniałaś coś o końcu, ale nie sądziłam, że to dziś. Ale masz racje, sezon się skończył, wena już nie ta- skądś to znam, ale z całych sił próbuję coś naskrobać :D
    Także ten...No oczywiście Katrin musiała przesłuchać Lenę odnośnie incydentu z Andim...Z Wanka to plotkara, gorzej niż baba, serio :P
    I brawa dla Liny, że przyznała się do błędu i przeprosiła siostrę. Szczerze nie spodziewałam się tego po niej, ale jak widać każdy z nas ma swoją lepszą stronę ^^
    Już się przestraszyłam, że skończysz jakoś nie tak wesoło i wszystko na to wskazywało, Lena przestała odbierać telefony, Andi żył w ciągłym zamieszaniu, ale na szczęście dla niego znalazł chwilę i zjawił się w Monachium :)
    Jego ostatnie zdanie, że to Lena jest jego najważniejszym medalem - awww, wzruszyłam się :)
    Także skarbie ja czekam na jakąś nową historię, nie ma zmiłuj :D
    Buzi ;*

    OdpowiedzUsuń
  2. Jak szybko ten czas zleciał. Pamiętam jak zaczęłam czytać to opowiadanie :) A tu już epilog. Na początku rozdziału- Katrin oczywiście musiała się wypytać Lenę o jej bliskie kontakty z Wellingerem ;) A końcówką to z początku się przestraszyłam. Myślałam, że już nie będą razem, ale do końca wierzyłam w Andiego :D Zjawił się u Leny i takie szczęśliwe zakończenie :)) Pozdrawiam i buziaczki :*

    OdpowiedzUsuń
  3. nie mogę uwierzyć, że to już epilog :C
    tak miło się to czytało, miałam nadzieję, że napiszesz jeszcze wiele rozdziałów :) ale to nic na pewno kiedyś jeszcze wrócisz do opowiadania o skoczkach, a na razie jakbyś zaczynała jakieś nowe, obojętnie o jakiej tematyce to daj mi znać, jestem pewna, że będzie równie ciekawe jak to
    dobrze, że zakończenie jest szczęśliwe, andi lena są razem, a lina zrozumiała swój błąd
    pozdrawiam <3
    + nowy u mnie :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Awwww... chciałabym być na miejscu Leny ^^
    Andi to romantyk. Chciałbym jeszcze wiedzieć, gdzie ją porwał :D
    Genialne opowiadanie- tyle Ci powiem :*

    OdpowiedzUsuń
  5. Ehh szkoda, że to juz koniec :(
    świetny rozdział, jak i całe opowiadanie ♥
    czekam na nowe opowiadanie :D

    OdpowiedzUsuń
  6. Wróć jeszcze! Błagaaaaam! <3

    OdpowiedzUsuń
  7. No to mnie zaskoczyłaś tym końcem! Ja myślałam, że pobędę tu jeszcze trochę ;)
    W każdym razie historia była bardzo ciekawa i zabawna. Lubiłam tu "przychodzić", bo wiedziałam, że nawet jeśli jestem w parszywym humorze to w nowym rozdziale znajdę coś co przywróci uśmiech na moją twarz :)
    Epilog trzymał w napięciu do samego końca, bo początek wskazywał na to, że zastosujesz tutaj zasadę "Co dzieje się w Soczi - zostaje w Soczi" i po zakończeniu Igrzysk Andreas i Lena odseparują się od siebie. Całe szczęście Wellinger ma głowę na karku i wiedział co zrobić by tak się nie stało. Kochany jest :)
    Będzie mi brakowało tej historii, przez ten humor, o którym już pisałam.
    Mam nadzieję, że jednak wrócisz i to szybko ;) To, że Twoje myśli uciekają w kierunku piłki nożnej (tak sobie zgaduję, że to jest owa dyscyplina, o której wspomniałaś), wcale nie jest przeszkodą. A wręcz przeciwnie! Z racji tego, że moje myśli również sobie zmierzają w tym kierunku, odciągając mnie od mojej historii o Andim, jestem jak najbardziej chętna by poczytać coś w tej tematyce! :)
    Tak więc, czekam! :*

    OdpowiedzUsuń
  8. Wiedz, że ja się zakochałam w końcówce rozdziału, a jednocześnie w końcówce całego bloga i nie wiem co napisać, tylko : strasznie się cieszę z ich szczęścia!!! ♥

    PS. Musisz wrócić! Musisz!

    OdpowiedzUsuń
  9. Jejku. Przykro mi, że to opowiadanie się skończyło. Będzie mi brakowała szalonego Wanka. I za Leną i Andim też będę tęsknić. Cieszę się, że jednak to co między nimi było nie zniknęło po opuszczeniu granic Rosji. I muszę przyznać, że Lina mnie zaskoczyła tymi przeprosinami. Ona jednak nie jest taka zła. Jejku, też bym chciała, żeby taki przystojniak mnie porwał xD No ale co zrobić ;p
    Mam nadzieję, że szybko pojawisz się z czymś zupełnie nowym. Pozdrawiam :*

    OdpowiedzUsuń
  10. Szkoda, że takie krótkie wyszło ;( Nie raz się uśmiałam przy Lenie i Andreasie i ich nieokrzesanych kolegach. Czekam na coś nowego i pozdrawiam! :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Razem z koleżanką Skokonators :D chciałyśmy cię zaprosić na bloga. W roli głównej Andreas Wank! Zapeaszamy :)
    http://prawda-wyjdzie-na-jaw.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  12. Pierwszy blog o Andersie jaki przeczytałam i był fenomenalny!!! Każdy rozdział powodował uśmiech na mojej twarzy, dziękuje Ci za to :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Zostałaś nominowana do Liebster Award :) Tutaj info:
    http://zawszeinazawszewellinger.blogspot.com/p/liebster-award.html

    OdpowiedzUsuń