1. Ważny punkt 11B.

Kilka dni później, mimo swojej upartości, Lena siedziała w pociągu mknącym z Soczi do Krasnej Polany. Klnąc pod nosem na siostrę, pocierała zziębnięte ramiona. Miała już dość tej podróży, była senna i zmarznięta. Najpierw całą grupą przylecieli samolotem do Soczi, aby następnie spędzić godzinę na zimnym dworcu czekając na pociąg, którym mieli się dostać do Krasnej Polany. Chwilowa ulga, która ogarnęła Lenę po zobaczeniu "pojazdu", minęła momentalnie po wejściu do odpowiedniego przedziału. Okazało się, że ogrzewanie jest popsute i wszystkich czekała godzinna podróż w chłodzie. Lena przeklęła kilka razy siostrę, po czym zajęła swoje miejsce. Spojrzała na ścianą na przeciwko z której uśmiechały się do niej maskotki Igrzysk. Prychnęła jedynie na ich widok, po czym odwróciła wzrok do okna.

Koszmar osiemnastolatki nie skończył się jednak w pociągu. Całą drogę do hotelu grupa musiała przejść na piechotę. Nie czując prawie nóg doszli do schroniska, w którym mieli spędzić razem dwa tygodnie. Po zameldowaniu się i dobraniu w pary, recepcjonistka rozdała wszystkim klucze. Lena miała zamieszkać w jednym pokoju z Katrin, dziewczyną która na grzywce miała niebieskie pasemko. Właściwie tylko tyle o niej wiedziała. Jednak nie zawracała sobie tym zbytnio głowy. Jedyne o czym marzyła, to gorący prysznic i wygodne łóżko. Właśnie ... marzyła. Po wejściu do pokoju jedynie załamała ręce, a torba wypadła jej na podłogę. Łóżko, do którego chciała wskoczył, okazało się ... jakby niewygodną pryczą. Pokój wytapetowany był okropną tapetą, której kolor na prawdę trudno byłoby odgadnąć. Szafa, którą zapewne miała dzielić wspólnie z Katrin, była otwarta i już od drzwi można było zauważyć poluzowany zawias. Gdzie ja jestem?! Lena doskonale wiedziała, że te spartańskie warunki byłyby dla jej siostry pokojem pięciogwiazdkowym, ale nie dla niej. Ona była inna. Sztywna? Marudna? Osiemnastolatka gwałtownie pokręciła głową, przenosząc wzrok na drzwi, zapewne prowadzące do łazienki. Ale bała się tam wejść. Nie wiedziała co mogłaby tam zastać! Toteż jedynie położyła walizkę na łóżku i odetchnęła głęboko.

- Myślę, że nie jest tak źle. - zaśmiała się Katrin siadając z ulgą na łóżku, które momentalnie zaskrzypiało. - Co się nie robi dla naszych, prawda? - spojrzała serdecznie na Lenę. Szatynka wymusiła jedynie uśmiech i pokiwała głową. Odwróciła się plecami do współlokatorki, po czym zaczęła się rozpakowywać. Tymczasem Katrin nadal ciągnęła swoją wypowiedź. - Uwielbiam skoki odkąd w ogóle pojęłam ich zasady. A gdy się dowiedziałam, że istnieje szansa na wyjazd na Igrzyska ... nawet się nie zastanawiałam! - wskoczyła niespodziewanie na łóżko Leny, które ku przerażeniu szatynki również zaskrzypiało. - A Ty? Też lubisz skoki? Zresztą, o co ja Cię pytam! - zaśmiała się spoglądając na Lenę, która dokładnie układała swoje rzeczy w szafie. - To wiadome że lubisz, inaczej by Cię tu nie było.

- Tak, masz rację. - westchnęła.

- Wszystko w porządku? - zapytała niepewnie jej nowa współlokatorka. - Może ... może chciałaś być w pokoju z kimś innym? - do Leny dotarło, że zachowała się niegrzecznie w stosunku do Katrin. Widać było, iż dziewczyna chciała się z nią zaprzyjaźnić, a ona co? Wolała w myślach narzekać na warunki w których ma spędzić kolejne tygodnie, oraz wyklinać siostrę. Katrin nie była niczemu winna, a Lena miała w końcu pokazać, że nie jest sztywna! Po za tym dziewczyna na prawdę wydawała się miła. No i szalona ... jak jej siostra.

- Nie. - uśmiechnęła się do niej szczerze. - Przepraszam. Gdy jestem zmęczona, mało co do mnie dociera. - dodała skruszona, co podziałało, bowiem Katrin odwzajemniła z ulgą uśmiech i zaczęła wyrzucać swoje ubrania z torby. - Pytałaś się, czy lubię skoki ... - zaczęła niepewnie. W sumie nie wiedziała co ma odpowiedzieć. Może i rozumiała zasady. Gdy była mała, zdarzało się jej oglądać konkursy wraz z rodzicami i Liną, ale nie kojarzyła zbytnio niemieckich skoczków. - Cóż ... właściwie to ... no tak. - skłamała. 

Pół godziny później, kiedy Katrin zdecydowała się na prysznic, Lena wyszła z pokoju, po czym udała się na taras schroniska. Oparła się o balustradę i westchnęła patrząc na góry pokryte grubą warstwą śniegu. Do tej pory nie rozumiała co tutaj robi, ale Lina miała w jednym rację ... musiała wyrwać się z Monachium. Miasto niby duże, ale i tak raz po raz wpadało, a to na Bastiana, a to na jego nową miłość. To bolało i doprowadziło do tego, że Lena zaczęła coraz rzadziej wychodzić z domu. Straciła wiarę w cokolwiek. Podniosła wzrok na szare niebo i chmury, które zwiastowały obfity opad śniegu.
- Potrzebuję jakiegoś znaku. - szepnęła. - Żebym wiedziała, że istniejesz. - westchnęła, po czym zaśmiała się pod nosem sama z siebie i odwróciła na pięcie, udając się do środka schroniska. Gdy szklane drzwi się za nią zamknęły, z nieba posypały się płatki śniegu ...

*

Tymczasem w hotelu niedaleko, grupa niemieckich skoczków, siedziała na plastikowych krzesełkach, ze znudzeniem słuchając trenera, który w chwili obecnej wyczytywał im pełną listę zakazów, którą mieli przestrzegać podczas swojego pobytu w Rosji. Osiemnastoletni Andreas z irytacją odwrócił się do swojego przyjaciela, imiennika, który z nudów zaczął go kopać w tył buta. Wank jedynie wyszczerzył się szeroko i wzruszył ramionami. Wymianę spojrzeń przerwał trener tupiąc teatralnie w podłogę. 
- Chciałem na koniec dodać jeszcze jedną istotną rzecz. - zaczął, odkładając listę na drewniany stolik. - Otóż jutro odbędzie się godzinne spotkanie z grupą kibiców, która specjalnie przyjechała tutaj, aby was dopingować. Porozdajecie kilka autografów, zrobicie sobie kilka zdjęć ...  z tego co wiem, grupa kibiców nie jest wcale duża.
- Kibice? Kibicki też? - zapytał głupio Wank, przez co pozostała reszta zaśmiała się głośno. Schuster z irytacją sięgnął po listę, którą jeszcze przed minutą wyczytał swoim podopiecznym.
- Punkt jedenaście b! Żadnego spoufalania się z kobietami, żadnego flirtowania, żadnego wymykania się z hotelu. Kobiety dla was nie istnieją przez kolejne kilkanaście dni. - uśmiechnął się szeroko dumny z listy, którą sam stworzył. Doskonale znał swoich podopiecznych. Oczywiście nie wszyscy byli babiarzami, ale doskonale wiedział do czego potrafią przekonać koledzy. Ile to razy nastał Wanka, który dumny ze swojego szeroko pojętego doświadczenia z kobietami, próbował zeswatać jego perełkę Wellingera z pierwszą lepszą fanką. Już on znał tego bałamuta! Oczywiście nie sądził, aby Andreas był grzecznym chłopcem, ale potrafił profesjonalnie podejść do swoich obowiązków.
Po rozmowie z trenerem, wszyscy udali się na odpoczynek. Andi, bo tak mówili do niego koledzy w drużynie, dzielił pokój ze swoim szalonym przyjacielem Wankiem. Obydwaj po przekroczeniu progu rzucili się na swoje łóżka. Starszy z nich zerknął na kolegę który właśnie sięgał po swojego laptopa. 
- Jak myślisz ... - zaczął z miną marzyciela - Spotkamy jutro jakieś ładne laski? - Wellinger jedynie pokręcił z politowaniem głową.
- Zapomniałeś o punkcie jedenaście b? Masz się nie zbliżać do dziewczyn. - Wank prychnął teatralnie na słowa przyjaciela, po czym przekręcił się na brzuchu spoglądając na niego.
 - O czym Ty mówisz. - westchnął. - Nie mam zamiaru nikogo podrywać. No ale nudno by tak było rozdawać przez godzinę autografy, skoro nikogo ciekawego by się nie spotkało. - zaczął dumać pod nosem. Andi nie odezwał się ani słowa. Nie lubił tego całego zamieszania. Zainteresowania mediów, kibiców ... o wszystko go krępowało. Od podpisywania autografów, dość często bolał go nadgarstek, a do zdjęć nie lubił pozować uważając, że jest po prostu niefotogeniczny. Ale sam miał swoich idoli, stąd okazywał kibicom wielką cierpliwość. Chociaż w duchu marzył, aby być gdzie indziej. A jutro czekało go znów to samo.

*

Późnym popołudniem, Lena w towarzystwie Katrin udała się do jadalni. Miała tam na nich czekać na kolacja. I czekała ... owsianka. Dziewczyny spojrzały po sobie zaskoczone. Katrin rozbawiona sięgnęła po łyżkę, natomiast Lena spojrzała w swój talerz nie dowierzając. Lina, gdzie Ty mnie wysłałaś?! Z wielkim strachem zaczęła obawiać się jutra. Co może się zdarzyć? Szczur w łazience? Karaluch pod łóżkiem? Na samą myśl wzdrygnęła się i wzięła się za przełykanie "kolacji". 
- Moi drodzy. - odezwał się kierownik grupy. - Jutro czeka nas bardzo miła niespodzianka. Otóż pan Werner Schuster, jak wiecie trener naszych skoczków narciarskich ... - w tej chwili Lena miała ochotę podnieść rękę i pochwalić się swoją niewiedzą co do tożsamości tego mężczyzny. Jednak w ostatniej chwili się powstrzymała. W końcu odkąd wsiadła do samolotu, nie jest Leną Lahm, tylko Liną Lahm. A Lina owego Schustera na pewno zna. - ... zaproponował nam godzinne spotkanie w ich towarzystwie. - wokół rozległy się okrzyki zadowolenia, dwie dziewczyny pisnęły podekscytowane, na co Lena jedynie wywróciła oczami. - Także będziemy mogli poznać naszych ulubieńców. Bądźcie gotowi w południe. - tymi słowami zakończył swoją wypowiedź i zasiadł do kolacji. Osiemnastolatka westchnęła pod nosem spoglądając na świecące oczy Katrin. I co teraz? Była przekonana, że jej pobyt w Krasnej Polanie minie na wymachiwaniu szalikiem, oraz ... przetrwaniu w tym schronisku. Lina nic nie wspominała o spotkaniu ze skoczkami. A Lena przecież ich nie znała ... miała jedynie nadzieję, że nikt się nie zorientuje.

***

To by było dzisiaj na tyle =) Nareszcie poukładałam w głowie tą historię i wiem na czym mam się głównie skupić. Z początku rozdziały będą krótkie, ale potem (w sumie to już od 3) długość będzie większa. Także cierpliwości! I nie wieszajcie psów na Lenie, biedaczka musi się odnaleźć w tym całym skoczkowym świecie =)

Chcę od razu podziękować za miłe komentarze pod prologiem, oraz za zaproszenia na wasze wspaniałe opowiadania :* Pozdrawiam serdecznie i do następnego!